دلم جواب بلی می دهد صلای تو را
صلا بزن كه به جان می خرم بلای تو را

به زلف گو كه ازل تا ابد كشاكش تست
نه ابتدای تو دیدم نه انتهای تو را

كشم جفای تو تا عمر باشدم ، هر چند
وفا نمی كند این عمرها وفای تو را

بجاست كز غم دل رنجه باشم و دلتنگ
مگر نه در دل من تنگ كرده جای تو را

تو از دریچه ی دل می روی و می آیی
ولی نمی شنود كس صدای پای تو را

غبار فقر و فنا توتیای چشمم كن
كه خضر راه شوم چشمه ی بقای تو را

خوشا طلاق تن و دلكشا تلاقی روح
كه داده با دل من وعده ی لقای تو را

هوای سیر گل و ساز بلبلم دادی
كه بنگرم به گل و سر كنم ثنای تو را

به آب و آینه ام ناز می كند صورت
كو صوفیانه به خود بسته ام صفای تو را

به دامن تر خود طعنه می زنم زاهد
بیا كه برنخورد گوشه ی قبای تو را

ز جور خلق به پیش تو آورم شكوه
بگو كه با كه برم شرح ماجرای تو را

ز آه من به هلال تو هاله می خواهند
به در نمی كند از سر دلم هوای تو را

شبانیم هوس است و طواف كعبه ی طور
مگر به گوش دلی بشنوم صدای تو را

به جبر گر همه عالم رضای من طلبند
من اختیا كنم ز آن میان رضای تو را

گرم شناگر دریای عشق نشناسند
چه غم ز شنعت بیگانه آشنای تو را

چه شكر گویمت ای چهره ساز پرده ی شب
كه چشمم این همه فیلم فرح فزای تو را

چه جای من كه بر این صحنه موه های بلند
به صف ستاده تماشای سینمای تو را

بر این مقرنس فیروزه تا ابد مسحور
ستاره ی سحری چشم سرمه سای تو را

به تار چنگ نواسنج من گره زده اند
فداست طره ی زلف گره گشای تو را

بر آستان خود این دلشكستگان دریاب
كه آستین بفشاندند ماسوای تو را

دل شكسته ی من گفت شهریارا بس
كه من به خانه ی خود یافتم خدای تو را

                                                  "شهریار"