نیما غم دل گو غریبانه بگرییم
سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم

من از دل این غار و تو از قله آن قاف
از دل به هم افتیم و به جانانه بگرییم

دودی ست در این خانه كه كوریم ز دیدن
 چشمی به كف آریم و به این خانه بگرییم

آخر نه چراغیم كه خندیم به ایوان
شمعیم كه در گوشه كاشانه بگرییم

این شانه پریشان كن كاشانه دل هاست
یك شب به پریشانی از این شانه بگرییم

من نیز چو تو شاعر افسانه خویشم
بازآ به هم ای شاعر افسانه بگرییم

پیمان خط جام، یكی جرعه به من داد
كز دور حریفان دو سه پیمانه بگرییم

برگشتن از آیین خرابات نه مردیست
می مرده بیا در صف میخانه بگرییم

از جوش و خروش خم و خم خانه خبر نیست
با جوش و خروش خم و خم خانه بگرییم

با   وحشت دیوانه بخندیم و نهانی
در فاجعه ی حكمت فرزانه بگرییم

با چشم صدف خیز كه بر گردن ایام
خر مهره ببینیم و به دردانه بگرییم

آیین عروسی و چك چانه زدن نیست
ستند همه چشم و چك و چانه بگرییم

بلبل كه نبودیم بخوانیم به گلزار
جغدی شده شب گیر به ویرانه بگرییم

پروانه نبودیم در این مشعله باری
شمعی شده در ماتم پروانه بگرییم

بیگانه كند در غم ما خنده ولی ما
با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم

بگذار به هذیان تو طفلانه بخندند
ما هم به تب طفل طبیبانه بگرییم

                                           "شهریار"