شك است جویبار من و ناله ی سه تار

شب تا سحر ترانه ی این جویبار من

چون نشترم به دیده خلد نوشخند ماه

یادش به خیر خنجیر مژگان یار من

رفت و به اختران سرشكم سپرد جای

ماهی كه آسمان بربود از كنار من

آخر قرار زلف تو با ما چنین نبود

ای مایه ی قرار دل بیقرار من

در حسرت تو میرم و دانم تو بی وفا

روزی وفا كنی كه نیاید به كار من

از چشم خود سیاه دلی وام میكنی

خواهی مگر گرو بری از روزگار من

اختر بخفت و شمع فرومرد و همچنان

بیدار بود دیده ی شب زنده دار من

من شاهباز عرشم و مسكین تذرو خاك

بختش بلند نیست كه باشد شكار من

یك عمر در شرار محبت گداختم

تا صیرقی عشق چه سنجد عیار من

جز خون دل نخواست نگارنده ی سپهر

بر صفحه ی جهان رقم یادگار من

زنگار زهر خوردم و شنگرف خون دل

تا جلوه كرد اینهمه نقش و نگار من

در بوستان طبع حزینم چو بگذری

پرهیزنیش خار من ای گل عذار من

من شهریار ملك سخن بودم نبود

جز گوهر سرشك در این شهر ، یار من

تاریم منیم

سیزلاییر احوالیما صبحه قدر تاریم منیم
تكجه تاریم دیر قارا گونلرده غمخواریم منیم

چوخ وفالی دوستلاریم واردیر، یامان گون گلجه یین
تاردان اوزگه قالماییر یار وفاداریم منیم

یئر توتوب غمخانه ده، قیلدیم فراموش عالمی
من تارین غمخواری اولدوم، تار غمخواریم منیم

گوزلریمه هر تبسم سانجیلیر نئشتر كیمی
كیپریگی خنجردی، آه، اول بی وفا یاریم منیم

آسمان آلدی كناریمدان آی اوزلو یاریمی
یاش توكر اولدوز كیمی بو چشم خونباریم منیم

ای بو غملی كونلومون تاب و توانی، سویله بیر
عهد و پیمانین نه اولدو، نولدو ایلغاریم منیم

"شهریار"م گرچی من سوز مولكونون سلطانی یم
گوز یاشیمدان باشقا یوخدور در شهواریم منیم

آسمانی مرا می خواند پر از لبخند... پر از عشق ... پر از گشایش چند پنجره صبح ... پر از تو