دیوان استاد شهریار

عمر دنیا به سر آمد كه صبا می میرد
ورنه آتشكده ی عشق كجا می میرد

صبر كردم به همه داغ عزیزان یا رب
این صبوری نتوانم كه صبا می میرد

غسلش از اشك دهید و كفن از آب كنید
این عزیزی است كه با وی دل ما می میرد

به غم انگیز ترین نوحه بنالی ای دل
كه دل انگیز ترین نغمه سرا می میرد

دگر آوازه ی بلقیس و سلیمان هیهات
هد هد خوش خبر شهر سبا می میرد

شمع دلها همه گو اشك شو از دیده بریز
كاخرین كوكبه ی ذوق و صفا می میرد

خود در آفاق مگر چشم خدابینی نیست
كاین همه مظهر آیات خدا می میرد

هر كجا درد و غمی هست بمیرد به دوا
این چه دردی است خدایا كه دوا می میرد

قدما زنده بدو بود خدا را یاران
هم صبا می رود و هم قدما می میرد

از گریبان غم و ماتم سنتور ” حبیب “
سر نیاورده برون ساز ” صبا “ می میرد

عمر ” شهنازی “ و استاد ” عبادی “ باقی
قمریان زنده اگر بلبل ما می میرد

ضرب ” تهرانی “ و آواز ” بنان “ را برسید
گو كجایید كه استاد شما می میرد

آخر این شور و نوا بدرقه ی راه صبا
كه هنر می رود و شور و نوا می میرد

از وفاداری این قبله ی ارباب هنر
رخ نتابید خدا را كه وفا می میرد

از محیط خفقان آور تهران پرسید
كه هنر پیشه اش از غصه چرا می میرد

عمر جاوید به هر بی هنر ارزانی نیست
علت آن است كه خود آب بقا می میرد

مرگ و میری عجب افتاد در آفاق هنر
كه همه شاهد انگشت نما می میرد

مردن مرد هنرمند نه چندان دردست
این قضایی است كه هر شاه و گدا می میرد

لیكن آن جا كه غرض روی هنر پرده كشید
دین و دل می رمد و ذوق و ذكاء می میرد

باغبان تا سر مهرش همه با هرزه گیاست
گل خزان می شود و مهر گیاه می میرد

رنج هایی همه بیهوده كه در آخر كار
عشق می ماند و هر حرص و هوا می میرد

” شهریارا “ نه صبا مرده خدا را بس كن
آن كه شد زنده ی جاوید كجا می میرد

                                                   "شهریار"